دانلود آهنگ منت خدای را از فرامرز قاسمی

دانلود آهنگ منت خدای را از فرامرز قاسمی

دانلود آهنگ با بالاترین کیفیت و به همراه متن آهنگ

متن آهنگ منت خدای را از فرامرز قاسمی

آهنگ منت خدای را از فرامرز قاسمی

منّت خدای را عز و جل
که طاعتش موجب قربتست
و به شکر اندرش مزید نعمت
هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست
و چون بر می آید مفرّح ذات
پس در هر نفسی دو نعمت موجود
و بر هر نعمت شکری واجب

از دست و زبان که برآید
کز عهده شکرش به در آید
بنده همان به که ز تقصیر خویش
عذر به درگاه خدای آورد
ورنه سزاوار خداوندیش
کس نتواند که به جای آورد

باران رحمت بی حسابش همه را رسیده
و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده
پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد
و وظیفه روزی به خطای منکر نبرد

ای کریمی که از خزانه غیب
گبر و ترسا وظیفه خور داری
دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمنان نظر داری

فرّاش باد صبا را گفته تا فرش زمرّدین بگستراند
و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در مهد زمین بپرورد
درختان را به خلعت نوروزی قبای سبز ورق در بر گرفته
و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربیع کلاه شکوفه بر سر نهاده
عصاره نالی به قدرت او شهد فایق شده
و تخم خرمایی به تربیتش نخل باسق گشته

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند
تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار
شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

در خبرست از سرور کاینات
و مفخر موجودات
و رحمت عالمیان
و صفوت آدمیان
و تتمه دور زمان محمد مصطفی (ص)

چه غم دیوار امّت را که دارد چون تو پشتیبان
چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتی بان

هر گاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار
دست انابت به امید اجابت به درگاه خداوند برآرد
ایزد تعالی در او نظر نکند بازش بخواند باز اعراض کند
بازش به تضرّع و زاری بخواند حق سبحانه و تعالی فرماید
ای فرشتگان من دعوتش را اجابت کردم و حاجتش بر آوردم
که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم

کرم بین و لطف خداوندگار
گنه بنده کرده است و او شرمسار

گر کسی وصف او ز من پرسد
بی دل از بی نشان چه گوید باز
عاشقان کشتگان معشوقند
بر نیاید ز کشتگان آواز

یکی از صاحبدلان سر به جیب مراقبت فرو برده بود
و در بحر مکاشفت مستغرق شده
حالی که از این معامله باز آمد یکی از دوستان گفت
ازین بستان که بودی ما را چه تحفه کرامت کردی
گفت به خاطر داشتم که چون به درخت گل رسم
دامنی پر کنم هدیه اصحاب را چون برسیدم
بوی گلم چنان مست کرد که دامنم از دست برفت

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز
کان سوخته را جان شد و آواز نیامد
این مدعیان در طلبش بی خبرانند
کان را که خبر شد خبری باز نیامد

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم
وز هر چه گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم
مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر
ما همچنان در اوّل وصف تو مانده ایم